MİM BEN KÜÇÜK BİR ÇOCUKKEN...

Merhaba arkadaşlar. Melined bloğunun sahibi Mevlüdeciğim beni mimlemiş. Bende kırmayıp çocukluğumu anlatacağım. Ben sonbahar çocuğuyum, Kasım ayında sağlıklı bir bebek olarak dünyaya gelmişim, ama sonra bütün çocuk hastalıklarını geçirerek büyümüşüm. Öyle bir an olmuş ki yürüyen çocuk yürümez olmuşum, herkes ölür bu çocuk demiş ama vaktim gelmemiş demekki atlatmışım. Benden 3 yaş küçük kız kardeşimle çok iyi anlaşırdık halada öyleyiz Allah bozmasın. Yeni konuşmaya başladığında söylemeye çalıştıklarını sadece ben anlardım. Ne diyor bu çocuk diye hep benim tercümanlığıma ihtiyaç duyulurdu. Çocukluğumu çok güzel yaşadım ben, doyasıya oyunlar oynadım, ağaçlara tırmandım, hep liderdim. Cüneyt Arkıncılık oynardık, tabi ben Cüneyt olurdum. Sonra beni tutabilene aşkolsun. Dövmediğim çocuk kalmazdı. Kışlar çok zevkli geçerdi. Kömür sobamız vardı. Yıllarca anneciğimle kömür taşıdık, Sobanın üzerinde demlenmiş çayın, kızarmış ekmeğin tadı şimdi hiç birşeyde yok. Çamurlu okul yolundan geldiğimizde her akşam mutlaka çizmeler yıkanır, sobanın arkasında kurutulurdu, çünkü ertesi güne giyecek başka çizmemiz yoktu. Sonra derisi çatır çatır çatlardı, küçülürdü zorla giyerdik. Bizim çeşmelerimiz vardı ama su akmazdı, kuyular vardı oradan su çekerdik, tankerle su gelirdi koşup sıraya girerdik. Bundan başka beklediğim tüp kuyrukları, sanayağ kuyrukları, şeker kuyrukları vardı. Öyle alışmıştıkki beklemeye, beklemeden bir şey aldığımızda direkt şoka girerdik. Ben 12 yaşındayken erkek kardeşim doğdu. Anneciğim çok rahatsızlıklar geçirdi. Kardeşimin bakımını ben üstlenmiştim, onun için kardeşim bana anne der. Annem ve babam çok iyi ebeveynlerdi, biz 3 kardeş mutlu büyüdük. Çok varlık içinde büyümedik ama hep mutluyduk. Şimdiki çocukların herşeyi var ama mutlu değiller. Bir şeye sahip olmak için onun hayalini kurmak, beklemek o isteği daha değerli kılıyor. Bende çocuklarımın ihtiyaçları dışındaki ekstra isteklerini hemen almıyorum. Müsait olacağımız zamanı söyleyip beklemelerini sağlıyorum. Ama inanın işe yarıyor. Hem mal kıymeti biliyorlar, hemde çabuk sıkılmıyorlar. Allahtan eşimde benimle hem fikir olduğu için sorun olmuyor. Okul zamanında çok çakışkan bir öğrenciydim. Bir gün bile okulu kırıp gezmeye gitmedim. Ne kadar pişmanım o heyecanı yaşamadığım için. Biz okula kendimiz gider gelirdik, şimdi çocuklarımızı okula tek başlarına göndermeye aklımız çıkıyor. Zaman çok değişti. İnsanları mutlu etmek zorlaştı, bencillik hat safhaya ulaştı. Bu düzenin içinde düzgün çocuklar yetiştirmeye çalışıyoruz. Keşke herşey eskisi gibi olsa, herşeyin kıymeti bilinse ama maalesef alım gücü arttıkça, teknoloji ilerledikçe, mutlu olmak daha zor hale geliyor. Ben TV nin sadece akşam yayın yaptığı, dizilerin haftada sadece 1 gün yayınlandığı, Muhammed Alinin boks maçının gece 3 de verilip, bütün komşuların bize doluştuğu, Leydi Diananın düğün törenini renkli TVde izlemek için balık istifi gibi komşumuzun evine doluştuğumuz, zorlu bir dönemin çocuğuydum. Ama çok mutluydum. Cümlemizin rahat yaşayan çocuklarına, bizim mutluluğumuz nasip olsun inşallah.



                                                               SEVGİLERİMLE.